"Πλήρης αποσιώπηση..."

Τί έχουμε ακούσει άραγε για τη γειτονική Λιβύη τους τελευταίους μήνες; τί απέγιναν οι λαλίστατοι "γεωπολιτικοί" αναλυτές που μιλούσαν για τα εγκλήματα του Καντάφι και διακιολογούσαν την εισβολή του ΝΑΤΟ; Ποιοί είναι αυτοί που κυβερνούν τώρα, ποιόν εκπροσωπούν, ποιό είναι το λαϊκό τους έρεισμα; Πού πήγαν οι "αγανακτισμένοι" Λίβυοι (;) που "πήραν τα (υπερσύγχρονα) όπλα", ή τα αγόρασαν για να πολεμήσουν για την ελευθερία τους;
Προφανώς δε μπορούμε έτσι απλά να τα απαντήσουμε όλα αυτά, ούτε να τα εξηγήσουμε... Μας κάνει όμως εντύπωση το ότι δεν μαθαίνουμε τίποτα για μια χώρα που είναι δίπλα μας, για μια χώρα που βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε από αεροπλάνα που απογειώνονταν από τη Σούδα, την Ανδραβίδα, τον Άραξο...
Σκεφθείτε, επί μήνες έφευγαν αεροπλάνα από ελληνικό έδαφος για να βομβαρδίσουν μια γειτονική χώρα (με αφορμή που δεν καταλάβαμε ακριβώς) και εμείς δεν ακούγαμε σχεδόν τίποτα για το θέμα... Μετά δε την "απελευθέρωση" απολύτως τίποτα....!

Βρέθηκα στη Λιβύη στα τέλη του 2009, ένα χρόνο και κάτι πριν αρχίσει η καταστροφή της χώρας... Τί είδα; Μια ακόμα αραβική χώρα, με αρκετά σκουπίδια στους δρόμους, παρατημένους αρχαιολογικούς χώρους παγκόσμιας αξίας και την προσωπολατρεία του Καντάφι να επισκιάζει τα πάντα... Από την άλλη όμως, είδα έναν λαό, τους Λίβυους, πολλοί εκ των οποίων δεν δούλευαν, απολάμβαναν κοινωνικές παροχές και δικαιώματα υψηλού επιπέδου, σεβονταν τις γυναίκες και δεν τις υποχρέωναν σε ισλαμική περιβολή και πολλούς, πολλούς αφρικανούς κυρίως μετανάστες που είχαν πάει στη Λιβύη για να δουλέψουν ως οικονομικοί μετανάστες. Δυτικοί επιχειρηματίες, Κινέζοι εργάτες, Αφρικανοί μετανάστες, Αιγύπτιοι και Σύριοι που δούλευαν κυρίως στις οικοδομές, Αλγερινοί στα εστιατόρια... Με λίγα λόγια, πολλοί Λίβυοι δεν δούλευαν ή απλώς είχαν μια κρατική δουλειά και μπορούσαν να ζουν άνετα, πολύ πιο άνετα από τους λαούς των υπολοίπων αραβικών κρατών.

Είχαμε ακούσει κατά τη διάρκεια της εισβολής του ΝΑΤΟ ότι οι Λίβυοι ζούσαν σε καλύβες (που πουθενά δεν είδα) και ο Καντάφι μέσα στα πλούτη... 

Όπως και να έχει, η χώρα διαλύθηκε, πολιτικά κατακρεουργήθηκε, εξαθλιώθηκε, παραδόθηκε στους πετρελαιοφάγους και ανθρωποφάγους επιχειρηματικούς κολοσσούς και...; ελευθερώθηκε από κάτι; βελτιώθηκε σε κάτι; Μπήκαν στη χώρα αμέτρητες ποσότητες όπλων που χρησιμοποιήθηκαν από τους μισθοφόρους του ΝΑΤΟ, ισλαμιστές και πάσης φύσεως καιροσκόπους που έσπευσαν να πλουτίσουν και να σκοτώσουν... και τώρα; πού πήγαν όλοι αυτοί; έμειναν εκεί ή μήπως κάποιοι "μάχονται" στη Συρία ως άλλη αντιπολίτευση; 

Πού είναι άραγε οι "ομαδικοί τάφοι" που μας υπόσχονταν τα ΜΜΕ από τη βιαιότητα του Καντάφι; Πού είναι οι "ογκώσεις διαδηλώσεις" της "αντιπολίτευσης" εκτός από τα κοντινά πλάνα; Πού είναι οι μεγάλες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Τρίπολη τον Ιούλιο του 2011 υπέρ του Καντάφι; Ποιός τις έδειξε ή τις ανέδειξε για να καταλάβουμε τί γίνεται στην άλλη άκρη του Λιβυκού Πελάγους;  

 Η Σίρτη λίγο μετά την "απελευθέρωσή" της και την ισοπέδωση από το ΝΑΤΟ

Τέλος, είδαμε έναν ηγέτη μιας χώρας με διεθνή εμβέλεια, με τα καλά και τα κακά του, με τα λάθη και τον αυταρχισμού κάθε ηγεμόνα αραβικής χώρας, να σύρεται και να σκοτώνεται εν ψυχρώ σαν σε μεσαιωνική διαπόμπευση, να σφαγιάζεται από τυχάρπαστους, πράκτορες (;), μισθοφόρους, μέλη πολιτοφυλακών... Ο Καντάφι, που ήταν "στο θρόνο του", τα "είχε όλα", θα μπορούσε να φύγει, να ζητήσει άσυλο, να πάρει τα "αμύθητα πλούτη" του και να βρει καταφύγιο στους συμμάχους του, αυτός ο "ελεεινός δικτάτορας" και "δολοφόνος του λαού του" κατά τα διεθνή ΜΜΕ, έμεινε στη γενέτειρά του, τη Σίρτη, πολέμησε ο ίδιος, περιστοιχισμένος από χιλιάδες υποστηρικτές που θα μπορούσαν να είχαν αυτομολήσει, ή να είχαν και αυτοί αποχωρήσει. Πολέμησε και πέθανε υπερασπιζόμενος της πατρίδα του. 

Τί ξερουμε σήμερα για την τύχη της Σίρτης, πόλης-προτύπου της διακυβέρνησης Καντάφι, με πολεοδομικό σχεδιασμό, συνεδριακά κέντρα και ωραίους δημόσιους χώρους; Τί ξέρουμε για χωριά που κατοικούνταν από αφρικανούς πολιτογραφημένους Λίβυους και σήμερα έχουν ερημώσει; η περίπτωσημτης πόλης Ταγουάργκα (Tawarghah) είναι χαρακτηριστική. Οι κάτοικοί της σφαγιάστηκαν, η πόλη εκκενώθηκε και όσοι απέμειναν είναι σε στρατόπεδα προσφύγων ή κρύβονται, μόνο και μόνο γιατί ήταν αφρικανικής καταγωγής Λίβυοι, κάτι που δε δέχεται ο ξενοκίνητος όχλος που λυμαίνεται τη χώρα ακόμα και σήμερα...

 Πόλη φάντασμα στη σημερινή Λιβύη

"Μεγάλη Ελλάδα", Ποσειδωνία

Η ανεκτίμητη αρχαιολογική και ταξιδιωτική αξία της Νότιας Ιταλίας 

Μέσα σε αποστάσεις λίγων χιλιομέτρων, συναντούμε ονοματα ιστορικά, τοπωνύμια που συνδέονται με μύθους, με ποίηση, με σχολικές διηγήσεις... Συβαρις, Μεταπόντιο, Τάρας, Ποσειδωνία, Νεάπολις... Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε το ότι πριν από 27 αιώνες, Έλληνες θαλασσοπόροι, στοχευμένα, με συγκεκριμένες οδηγίες και χρησμούς να τους ωθούν, μαζικά και συστηματικά, βρέθηκαν πολλά ναυτικα μίλια μακριά από τις εστίες τους. Δεν πέρασαν από εκεί, δεν χαρτογράφησαν και δεν περιέγραψαν απλώς τις ακτές της ιταλικής χερσονήσου, αλλά έκτισαν πόλεις λαμπρές και για χρόνια ακμάζουσες, οργάνωσαν λιμάνια και εμπορικούς σταθμούς, χάραξαν δρόμους, έκοψαν νομίσματα... και όλα αυτά είχαν διάρκεια αιώνων, με μνημεία ανεξίτηλα στο χρόνο και ανεξάντλητα σε ομορφιά και κλασική αισθητική.

Μόλις 85 χλμ νότια της Νάπολης, στην περιοχή του Σαλέρνο, μπορούμε να θαυμάσουμε μερικούς από τους πιο καλοδιατηρημένους ναούς της αρχαιότητας, τους ναούς της Ποσειδωνίας.

Η Ποσειδωνία ήταν αποικία των Συβαριτών από τον 7ο αιώνα π.Χ. και μετονομάστηκε σε Paestum στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. όταν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Σήμερα πρόκετται για έναν από τους αρτιότερους αρχαιολογικούς χώρους της ευρύτερης Μεγάλης Ελλάδας.

Βρίσκεται πολύ κοντά στο Τυρρηνικό Πέλαγος για να διευκολύνει την ολοκλήρωση ενός εμπορικού δρόμου που ξεκινούσε από την Αδριατική και διέσχιζε την στενόμακρη ενδοχώρα της χερσονήσου της Καλαβρίας. 

Οι ναοί του Παίστουμ (Ποσειδωνία) είναι μνημεία κορυφαίας αρχιτεκτονικής αξίας, άρτια κατασκευάσματα της εποχής τους, λιτά τεμένη δωρικού ρυθμού.

Καλοκαίρι 2013, πίσω στο "Βόρειο Ακρωτήριο"

Ένα μικρό ψαροχώρι κοντά στο Βόρειο Ακρωτήριο, μια φωτογραφία που τραβήχτηκε γύρω στις 22.00 το βράδυ. 

Ακολουθώντας ένα πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα οργανωμένο, τουριστικό οδοιπορικό, έφτασα ξανά μέχρι το βόρειο Ακρωτήριο της Νορβηγίας, το βορειότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Γιατί θα άξιζε να επισκεφθεί κάποιος ένα μέρος τόσο μακρινό, έχοντας διανύσει τόσα χιλιόμετρα, ή έχοντας σε προηγούμενα ταξίδια δει τις σκανδιναβικές πρωτεύουσες και τα δυτικά φιόρδ; 

Για πολλούς λόγους: η φύση στο Βορρά είναι διαφορετική, το τοπίο αλλάζει συνεχώς, εκεί μόνο ή και λίγο νοτιότερα μπορεί να γίνει κατανοητό το φαινόμενο του "ήλιου του μεσονυχτίου" και εκτός όλων αυτών, η άφιξη στο Βόρειο Ακρωτήριο φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα κατάκτησης ενός σημαντικού γεωγραφικού σημείου, ενός ταξιδιωτικού στόχου... 

Ειδικά τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής, το οροπέδιο της Φίνμαρκ βορειότερα της Άλτα, οι βραχώδεις ακτές κατά μήκος του δρόμου Ε69, το υποθαλάσσιο τούνελ που οδηγεί στο νησί Μάγκερεϋ, το γυμνό τοπίο της τούνδρας, τα ψαροπούλια... 

Παρότι η Νορβηγία είναι μια χώρα πολύ ακριβή ως προς τη διαμονή, τη διατροφή και την εν γένει διάκινηση, λύσεις και επιλογές υπάρχουν- άλλωστε το κόστος δεν διαφέρει πολύ από ένα αντίστοιχο οδοιπορικό (στην προκειμένη περίπτωση 2500 χλμ) σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 

Αν αξιολογηθεί το ταξίδι με βάση την επαφή με τη χώρα και τα τοπία της, τις δυνατότητες για φωτογράφηση, για φυσιολατρικές δραστηριότητες και για ταξιδιωτικές συγκινήσεις, όπως ο "νυχτερινός" ήλιος, τότε σίγουρα θα έπρεπε να αποτελεί μια από τις κύριες επιλογές για ξεχωριστούς, "εξωτικούς" προορισμούς στο Βόρειο Ημισφαίριο.

Ο ήλιος λάμπει στη μέση της νύχτας! Το φαινόμενο παρατηρείται στο Βόρειο Ακρωτήριο (φωτογραφία) από τα μέσα Μαίου έως τα τέλη Ιουλίου. Εκείνη την περίοδο, ο ήλιος δεν δύει, δε χάνεται από τον ορίζοντα, πλησιάζει τη θάλασσα (τον ορίζοντα σε άλλες περιοχές) κινούμενος στα βορειδυτικά και "ανατέλλει" από τα βορειοανατολικά...! Ξέρουμε βέβαια ότι ο ήλιος δεν κινείται, αλλά η περιγραφή βασίζεται στο βλέμμα του κάθε ταξιδιώτη που απλά κοιτά εκείνες τις μέρες προς τη δύση, περιμένοντας... το ηλιοβασίλεμα!! 

Το "Βόρειο Ακρωτήριο" ονομάστηκε έτσι το 1553 μετά το πέρασμα από την περιοχή ενός αγγλικού πλοίου. Είναι ένας απόκρημνος βράχος με ύψος 307 μ. που προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τη θάλασσα του Μπάρεντς, προς το Βορρά. Ο πιο κοντινός μεγάλος οικισμός είναι η κωμόπολη Χόνινγκσβογκ, 30 χλμ νοτιότερα.