Η σημερινή Ζιμπάμπουε, παλιά Ροδεσία

View of the Zambezi bridge from Victoria Falls hotel. You can also see the spray of the falls just behind the bridge. The picture is taken during the rainy season ,when the spray of the falls can be seen from a 30 km distance!

Η γέφυρα που έφτιαξαν οι Βρετανοί το 1905 ήταν απαραίτητη για να ενώσουν τις δυο πλευρές του Ζαμβέζη. Στα δεξιά η Ζάμπια, στα αριστερά η Ζιμπάμπουε. Ο πρωτος Ευρωπαίος που αντίκρυσε αυτό το θέαμα ήταν ο Λίβινγκστοουν το 1855 (χωρίς τη γέφυρα...).

Lobengula, the second and last king of the Matabele people in today's Zimbabwe (Matabeleland, Rhodesia). He signed the agreement proposed by Cecil Rhodes in 1888 and so, the end of his reign and the beginning of the british rule.

Το πορτρέτο του βασιλιά των Ματαμπέλε, Λομπενγκούλα, βρίσκεται σε περίοπτη θέση στα βρετανικά σαλόνια, συγκεκριμένα στο ιστορικό ξενοδοχείο Victoria Falls hotel που βλέπει από ψηλά το Ζαμβέζη.
Ήταν ο τελευταίος ένδοξος βασιλιάς των Ματαμπέλε με είκοσι συζύγους και μεγάλη επιρροή... Το 1888 δέχτηκε να υπογράψει τους όρους που του παρουσιασαν οι Βρετανοί απεσταλμένοι του Σέσιλ Ρόουντς και παραχώρησε στην εταιρία του τελευταίου τα δικαιώματα για εξορυξη χρυσού και εκμετάλλευση του υπεδάφους, με αντάλλαγμα ένα σύγχρονο σκάφος για το Ζαμβέζη και αρκετά τουφέκια!

Από το 1979 με τις συμφωνίες του Λάνκαστερ, οι απόγονοι του Λομπενγκούλα ξαναπήραν τη χώρα στα χέρια τους υπό την ισχυρή διοίκηση του Ρόμπερτ Μουγκάμπε.

Σήμερα, το 2009, η χώρα αυτή έχει γνωρίσει την πιο εμφανή "οπισθοδρόμηση", την πλήρη καταστροφή των υποδομών της, μια επιδημία χολέρας που από τον περασμένο Αύγουστο έχει σκοτώσει 3300 ανθρώπους και από την οποία νοσούν 64.000...

Μια χώρα που περιμένει ποσιμο νερό από τις ΗΠΑ, εχοντας στο έδαφός της τα νερά του Ζαμβέζη (απίστευτες ποσότητες για τα δικά μας δεδομένα).

Τι γίνεται όμως με τον τουρισμό;
Χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μ.Βρετανία, η Γαλλία, έχουν ήδη εκδώσει ταξιδιωτικές οδηγίες που αποτρέπουν τους ταξιδιώτες από το να πάνε στη Ζιμπάμπουε. Υπάρχουν όμως και αρκετοί Έλληνες που περνούν από εκεί κάθε χρόνο. Σχεδόν όλοι, μένουν μόνο στην περιοχή των καταρρακτών Βικτώρια, η οποία ζει αποκλειστικά από τον τουρισμό.

Έχοντας βρεθεί αρκετές φορές εκεί τα τελευταία χρόνια, έχω νιώσει την "παρακμή" αλλά όχι κίνδυνο. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο καζίνο του ξενοδοχείου Κίνγκντομ, ένα πολυσύχναστο σημείο για τους τουριστες και συγκεκριμένα στα εστιατόρια, υπάρχει έλλειψη τροφίμων και προμηθειών εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια..! Το θέμα του χρήματος αγγίζει τα όρια του γελοίου: χαρτονομίσματα που ισχύουν για 6 μήνες, "έκπτωση 70 % για όσους πληρώνουν με ξένο νόμισμα", μη δυνατότητα αλλαγής του ούτε στη ρεσεπσιόν (ούτε καν δευτερόλεπτα μετά την αλλαγή από ξένο σε ντόπιο νόμισμα, έλεγχοι στο δρόμο από το αεροδρόμιο για να δουν αν έχουμε ντόπια χρήματα κοκ.

Πρόβλημα ασφάλειας ακόμα δεν υπάρχει, αλλά δεν ξέρω πότε θα αντιδράσει ο ντόπιος που αμοίβεται με 1 $ το μήνα και βλέπει εμένα να κρατάω κάποιες δεκάδες, που συναντά φίλους του να πεινούν ή και να πεθάινουν από το AIDS, που βλέπει τα ράφια των καταστημάτων άδεια, ο οδηγός των τουριστών που πρέπει να πάει στη γειτονική Μποτσουάνα για να βάλει βενζίνη και πρέπει να πληρώσει για το σχολείο του παιδιού του. Αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι αρκούνται στο να ζητούν βοήθεια, να ζητούν το καπέλο ή τα παπούτσια μου, αλλά κάποια στιγμή θα μου τα πάρουν με τη βία και θα έχουν δίκιο...

Υπάρχει λοιπόν το "τουριστικό δίλλημα" αν μπορούμε εμείς να πηγαίνουμε αμέριμνοι και αδιάφοροι σε αυτή τη χώρα, να βγάζουμε φωτογραφία τους καταρράκτες και να ξαναφεύγουμε, γιατί άλλωστε "δεν καταλάβαμε κάτι" ή "η τουριστική περιοχή δεν έχει πρόβλημα χολέρας"
ή αν πρέπει να σταματήσουμε να πηγαίνουμε;;;

Και κάποιος που φτάνει μέχρι εκεί, δεν θα δει τους καταρράκτες, το θαύμα της Αφρικανικής φύσης; Ναι, μπορεί να μείνει στο πάρκο Τσόμπε της Μποτσουάνα (περίπου 1,5 ώρα μακριά) ή στην άλλη όχθη του Ζαμβέζη, στη Ζάμπια. Σημειωτέον ότι οι Έλληνες χρειαζόμαστε προέγκριση βίζας για τη Ζάμπια (μια διαδικασία πιο περίπλοκη) ενώ απλώς διαβατήριο για τη Μποτσουάνα. Οι πτήσεις όμως από το Γιοχάνεσμπουργκ φτάνουν μόνο στη Ζιμπάμπουε (Βικτόρια Φολς) ή στη Ζάμπια (Λίβινγκστοουν).

Αυτά ήταν λίγα λόγια με αφορμή την φωτογραφία του Λομπενγκούλα. Αυτή είναι σήμερα η χώρα που τη δεκαετία του 70 είχε νόμισμα πιο ισχυρό από το δολάριο, τη μεγαλύτερη παραγωγή δημητριακών στην Αφρική, τις πιο προηγμένες τουριστικές υποδομές, το πιο υψηλό επίπεδο... Μετά ήρθε η "αλλαγή" "η επανασταση", η ριζοσπαστική αναδιανομή της γης από τον Μουγκάμπε που δίχασε την κοινωνία των μαύρων σε Σόνα και Ντεμπέλε, έδιωξε την παραγωγική πληθυσμιακή ομάδα των λευκών, παράτησε τις καλλιέργειες, εξόπλισε αποσπάσματα τρόμου, λεηλάτησε φάρμες και περιουσίες και... έφτασε την ακμάζουσα Ροδεσία του 1965 στην παραπαίουσα Ζιμπαμπουε του 2009...