τα δέντρα στο Τσαντ και στην Κυψέλη

Χθες η κυβερνηση του Τσαντ απαγόρευσε την κοπή ξυλείας για να μην επιταχυνθεί η ερημοποίηση της χώρας. Το Τσαντ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα μετά τη δραματική μείωση της έκτασης της λίμνης Τσαντ κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Φυσικά ο κόσμος και η αντιπολίτευση αντιδρούν γιατί όλα τα νοικοκυριά λειτουργούν με ξύλα και κάρβουνα. Αυτά γίνονται στο Τσαντ.
Στην πολιτισμένη Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Αθήνα, την πρωτεύουσα με το περισσότερο τσιμέντο στη γηραιά ήπειρο, ο δήμος της παράταξης των ολυμπιακών αγώνων αποφασίζει να κόψει περίπου 40 δέντρα στην πυκνοκατοικομένη Κυψέλη, γιατί εδώ ο κόσμος δεν καίει ξύλα για να μαγειρέψει αλλά έχει "φτηνό" ρώσικο φυσικό αέριο... Συμπέρασμα; δεν χρειάζεται τα δέντρα...

1. Μια περίεργη σκαλισμένη μορφή, κατά τους αρχαιολόγους "ατλαντας" σε ένα από τα ανάκτορα του Καμπάχ. Ένας πολύ μεγάλος σε έκταση αλλά ακόμα αναξιοποίητος χώρος στη χαρσόνησο Γιουκατάν.

2.Ένα από τα μνημεία του Παλένκε, το ισχυρό βασίλειο του Πακάλ, ανάμεσα σε μικρούς ποταμούς, στην υγρη ζούγκλα της επαρχίας Τσιάπας. Όταν το Παλένκε πέρασε στη παρακμή και τη λήθη, οι κάτοικοι του και η γνώση του πήγαν προς το Γιουκατάν, στο Ουσμάλ και από εκεί στο Τσιτσέν Ιτζά.

Πολλοί από τους αρχαιολογικούς χώρους στο Μεξικό εξάπτουν τη φαντασία και την ... σεναριολογία. Από τα διαστημόπλοια μέχρι τους αρχαίους Έλληνες και τις εντυπωσιακές προσγειώσεις και απογειώσεις τους.

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που διακαιολογούν μια τέτοια τάση. Στο Παλένκε για πρώτη φορά χρησιμοποίθηκε το αρχιτεκτονικό στοιχείο της τριγωνικής αψίδας (κάτι αντίστοιχο με τις εισόδους των μυκηναικών τάφων), ενώ στους υπόλοιπους χώρους υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο του μαιάνδρου (ειδικά στο Ουσμάλ). Όντως περίεργες συμπτώσεις...

Η εμμονή των μάγιας να απεικονίζουν θεούς, αρχιερείς με γενειάδα(!). Η απάντηση ενός τοπικού ξεναγού ήταν ότι συνήθιζαν να βάζουν ψεύτικες γενειάδες...! Μπα; και πως τους ήρθε αυτό; και που το είχαν δεί;

Ένας άλλος ξεναγός μου απάντησε: Σκέψου λίγο και σκέψου απλά, η ιστορία δεν είναι απλώς αυτή που έγραψε η "ισπανική κατάκτηση"...

Και τι σημαινει αυτό; ούτε διαστημόπλοια, ούτε εξωγήινοι.... απλώς μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας... Προφανώς υπήρξαν μετακινήσεις πληθυσμων στους ωκεανούς πριν τον Κολόμβο. Άλλωστε το απέδειξε με τα ταξίδια του ο Νορβηγός Χέγερνταλ. Με σχεδίες που έφτιαχναν συγκεκριμένοι λαοί διέσχισε τον ειρηνικό και τον ατλαντικό, πράγμα που μπορούσε να είχε γίνει... γιατι όχι;

Ο μύθος του Κετζαλκοατλ

Στους περισσοτερους λαους της λατινικής Αμερικής υπάρχει ο μύθος του ερχομού ενός θεού-βασιλιά, που φερνει γνωσεις μακρινές, καινουριες. Ενός βασιλιά που έρχεται από τα ανατολικά, απο τη θάλασσα και φευγει με την υποσχεση να ξαναρθει...

Ξερουμε καλά ότι οι μυθοι στηρίζονται σε καποιες μακρινες ιστοριες και θρυλους, που ομως υπαρχουν, συνεβησαν, εστω εν μερει...

Και δεν χρειάζεται να ταυτοποιήσουμε τον Κετζαλκοάτλ με καποιο πρόσωπο, αλλά μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε το ενδεχόμενο μιας αλληλουχίας "αφίξεων" στην αμερικανική ήπειρο που πέρασε στους ντόπιους λαούς ως ο θεός που έφερε τη γνώση και τις νέες τέχνες από κάπου μακριά...

Αρα ναι, μπορεί κάποτε να ήρθαν Φοινικες, Έλληνες, Άραβες, Σκανδιναβοί... πρέπει οπως και να εχει να ξεπερασουμε την αυθεντία της κλασσικής ιστορίας που διδαχτήκαμε. Τα χρονικά των ισπανων ειναι πολύ ενδιαφέροντα και αναφέρονται στο φαινόμενο της "προσμονής" και της "υποδοχής" των Ισπανών από τους ντόπιους στο Μεξικό.

Όλα αυτά προς διερευνηση και σκέψη...

Μια από τις επικρατούσες θεωρίες για μια πρόσφατη "άφιξη" είναι η ιστορία των Βίκινγκς που σύμφωνα με τις σάγκα (τα σκανδιναβικά έπη) έφυγαν από τη Γριλανδία που είχαν αποικήσει και βρήκαν την Β.Αμερική (αυτό τουλάχιστον έχει αποδειχθεί) και έκαναν και άλλα ταξίδια που δεν έχουν εξακριβωθεί. Υπάρχει η ιστορία για ένα από τα καράβια τους που χάθηκαν πηγαίνοντας προς τα νότια... ποιος ξέρει;

Το σίγουρο είναι πως η ιστορία διαβάζεται και ανάποδα... ή διαφορετικά από την στεγνή και ήδη γνωστή της μορφή.

Πώς μια χούφτα ισπανοί μπόρεσαν να περάσουν από δύσβατα μέρη, μέσα από περιοχές με χιλιάδες κατοίκους (κατά τους Ευρωπαίους αιμοσταγείς που έψαχναν ευκαιρίες για να κάνουν ανθρωποθυσίες), λαούς με ιστορία που γνώριζαν από επιστήμες, λαούς με οργανωμένες διοικήσεις, παρελθόν κατακτήσεων και καταπίεσης σε βάρος άλλων... Και μιλάω κυρίως για τους Αζτέκους που είχαν υποταξει όλους τους γύρω λαούς. Οι υποταγμένοι λαοί βοήθησαν τους Ισπανούς για να προχωρήσουν και να πραγματοποιήσουν αυτό που ήθελαν και αυτοί: την ανατροπή του Μοκτεζούμα, την εκδίκηση κατά των αιμοσταγών Αζτέκων, την αναζήτηση περισσότερου ζωτικού χώρου...

Και πάλι ομως, πως τόσο ευκολα και γρηγορα οι Ισπανοί πέρασαν από ενα τοσο περιπλοκο κοινωνικό περιβάλλον, σαν να είχαν ξαναπάει, ή σαν αυτοί που τους έβλεπαν, να είχαν ξανασυναντήσει Ευρωπαίους, τέλος πάντων ταξιδιώτες που έφταναν από τα ανατολικά; Ήταν η τελευταία από τις διαδοχικές και όχι τοσο συχνές "άφίξεις" από τα ανατολικά; Πάντως σε αυτή την περίπτωση οι Ισπανοί αποφάσισαν να μείνουν και να κόψουν και να ράψουν την ιστορία στα μέτρα της εποχής και τηε καθολικής Ευρώπης που έσφιζε από αρρωστίες, υπερπληθυσμό και μεσαιωνική άγνοια και μιζέρια...

Το δέντρο αυτό βρίσκεται πολύ ψηλά στα βουνά Σουφ του Λιβάνου. Είναι η χώρα των Δρούζων, μιας θρησκευτικής μειονότητας που βέβαια έπαιξε και αυτή το "λαμπρό" της ρόλο στον πρόσφατο αιματηρό εμφύλιο... Η σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας σε αφήνει άφωνο, απίστευτες ανθρώπινες πράξεις και αποφάσεις.... Οι κέδροι όμως του Λιβάνου μοιαζουν να τα κοιτάζουν αυτά από μεγάλη απόσταση, κρυμμένοι στη μοναξιά και την αιωνιότητά τους...

Σιμπάμ Υεμένη

Το Σιμπάμ στην ανατολική Υεμένη είναι ένα μοναδικό μνημείο που χρηματοδοτείται και από την Ουνέσκο. Χαρακτηριστικό της πόλης, τα τείχη της και τα πολύ ψηλά κτίρια που στηρίζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ένα από τα κύρια αξιοθέατα της περιοχής Χαντραμαούτ. Κάτι που δεν θα ξεχάσω, είναι ότι όταν φτάσαμε και αρχίσαμε μια υποτυπώδη ξενάγηση, λέγοντας για το ρόλο της Ουνέσκο, μας διέκοψαν κάποιες κατσίκες που περιφέρονταν στην πόλη.... Σκόνη, μερικά ζώα, κοτέτσια, πολλά μικρά παιδιά και η αίσθηση ότι κινείσαι σε άλλη εποχή και άλλο κόσμο... Αυτά άλλωστε είναι και μερικά βασικά στοιχεία του ταξιδιού της Υεμένης, κατι πολύ ξεχωριστό σίγουρα και... προτεινόμενο!

Fish river canyon, Southern Namibia
Ένα ξεχωριστό μέρος, δείγμα της δύναμης της φύσης μέσα από τη διάβρωση στην αρχαία γη της Ναμίμπια... Η πιο κοντινή πόλλη είναι το Keetmanshoop, και κάποιες επιλογές για διαμονή τα Seeheim, και ακόμα πιο κοντά το Ais Ais. Το φαράγγι παραμένει κλειστό κατά τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω της αφόρητης ζέστης.

Himba woman in Outjo,northern Namibia

Οι Χίμπα ζουν στην Καοκαλαντ, στη βόρεια Ναμίμπια, πολύ κοντά στην Ανγκόλα. Χαρακτηριστικό των γυναικών είναι ότι αλείφουν το σώμα τους με κόκκινη λάσπη. Οι Χίμπα ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και για να δεις κανείς τα χωριά τους, πρέπει να κάνει κάμπινγκ αρκετά πιο βόρεια από το Σβάκοπμουντ, ή να πάρει πτήση από εκεί για να πάει στην Καόκαλαντ, ως μονοήμερη εκδρομή. Είναι μια από τις ελάχιστες φυλές που διατηρούν τον τρόπο ζωής τους και βέβαια ταλαιπωρούνται από τις κυβερνήσεις της περιοχής που τους ζητούν να μετακινούνται και να ξεχνούν συνήθειες αιώνων.

old lady from a minority group in Laos, near Louang Prabang

Μερικές από τις μειονότητες γύρω από τον Μεκόνγκ ζουν μακριά από τη δική μας πραγματικότητα. Είναι ξένοι ακόμα και στη χώρα στην οποία τους συναντούμε, το Λάος. Είναι μετανάστες, που έφυγαν από τις εστίες τους που βρίσκονται πιο μακριά μες στα δάση της Ινδοκίνας.

Μια ακόμα απόδειξη του μεγέθους σε ένα από τα μονοπάτια, το congress trail, όπου υπάρχουν δέντρα με τα ονόματα president, senate κτλ...

Οι γίγαντες της Καλιφόρνια

100 giants trail, an amazing grove further south of the national park, deep in Sierra nevada, California. Sequoia is a site not to be missed by anyone visiting California. Easier to combine with the big cities, LA and SFrancisco, more interesting to combine with Death Valley to the east and Nevada's gost towns...

Βαθιά μέσα στα βουνά της Καλιφόρνια υπάρχει ακόμα ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Σε μεγάλο υψόμετρο ζουν δέντρα από μια άλλη εποχή, τα περίφημα Σεκόγια. Η πρώτη γνωριμία είναι μια αποκάλυψη. Τεράστια, με μια ιδιαίτερη υφή που -ευτυχώς- δεν διευκόλυνε τους υλοτόμους, θέλουν τον χώρο τους και μάλιστα ευνοούνται από τις πυρκαγιές που καθαρίζουν το δάσος γύρω τους. Το μόνο που φαίνεται να απειλεί αυτά τα δέντρα είναι οι κεραυνοί. Τα μέρη που μπορεί κανείς να τα συναντήσει είναι το Εθνικό πάρκο Σεκόγια, κοντά στη Βισάλια, λίγες μόνο ώρες από το Λος Αντζελες και το εθνικό πάρκο Γιοσέμιτυ (Yosemite) λίγο πιο βόρεια. Μια σχετικά μεγάλη πόλη που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο πάρκα είναι το Fresno. Η επίσκεψη συνήθως συνδυάζεται με περιπάτους σε καθορισμένα μονοπάτια, μια εμπειρία απίστευτη που μπορεί να περιλαμβάνει και συνάντηση με ελάφια ή και με κάποια αρκούδα...

Τα πιο διάσημα δέντρα έχουν και ονόματα, ενώ μπορεί να φτάσουν στα 85 μέτρα ύψος, με μια διάμετρο περίπου 8-9 μέτρων...

Η ευρύτερη Νότια Αφρική και μια πρωτη μικρή ιστορία

Η περιοχή που περιλαμβάνει τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής, τη Ναμίμπια, τη Μποτσουάνα, τη Ζιμπάμπουε και... αν .εχουμε δια΄θεση επέκτασης, τη Ζάμπια και το Μαλάουι.

Τα τελευταία χρόνια έχω βρεθεί στην περιοχή αρκετές φορές στα πλαίσια οργανωμένων ταξιδιών. Συνήθως το ταξίδι ακολουθεί μια πορεία από τα μεγάλα αστικά κέντρα, Πρετόρια και Γιοχάνεσμπουργκ προς τα ανατολικά, κοντά στα σύνορα με τη Μοζαμβίκη. Εκεί βρίσκεται η Μπουμαλάνγκα, η "χώρα του ανατέλοντος ηλίου" (αυτό σημαίνει στη γλώσσα των ντόπιων) και είναι γνωστή για το τεράστιο σε έκταση και ποικιλία πάρκο Κρούγκερ.

Η ιδέα για τη δημιουργία αυτού του δρυμού ανήκει στον ίδιο τον Κρούγκερ, λίγα χρόνια πριν βρεθεί και ο ίδιος στο δρόμος της εξορίας από τη χώρα του, κυνηγημένος, κατακτημένος και ταπεινωμένος από τους Άγγλους...

ο Κρούγκερ ήταν λευκός, ναι, αλλά τον κυνηγούσαν οι Άγγλοι γιατί ήταν ένας Μπόερ, νοτιοαφρικανός πολλών γενεών, που οι προγονοι του καλλιέργησαν τη γη και δημιουργησαν φαρμες, "bo" στη γλώσσα τους, που δεν είναι τα αγγλικά, αλλά η λεγόμενη αφρικανολλανδική διάλεκτος, afrikaans (που στα ολλανδικά σημαίνει αφρικανικά).

Η γλώσσα αυτή έχει τη βάση της στα ολλανδικά του 17ου αιώνα (οι πρώτοι άποικοι έφτασαν εκεί που σήμερα ειναι το Κέηπ Τάουν το 1692) και διαμορφώθηκε για πολλά χρόνια μακριά από την Ευρώπη. Την μιλούν σήμερα αρκετά εκατομμύρια άνθρωποι στη Νότια Αφρική και τη Ναμίμπια, είτε ως μητρική είτε ως δεύτερη γλώσσα.

Και δεν την μιλούν "ολλανδοί" όπως πολύ συχνά ακούω, την μιλούν οι περισσότεροι λευκοί, νοτιοαφρικανοί, ολλανδικής, γαλλικής, φλαμανδικής, γερμανικής, βρετανικής καταγωγής που μες στην απελπισία εκείνων των εποχών βρέθηκαν σε καράβι και με αυτό στις ακτές της νότιας Αφρικής... και όχι μόνο αυτοί...

Ένας μεγάλος πληθυσμός μιγάδων, απογόνων σκλάβων από τη Σρι Λάνκα, τη Μαγαδασκάρη, την Ινδονησιά και άλλες περιοχές, που αναμίχθηκαν με τους λευκούς αποίκους, έχουν ως μόνη και κύρια γλώσσα την αφρικάανς. Και ειναι και αυτοι νοτιο αφρικανοί...

Οι ευρωπαιοι και ιδιαιτερα οι Ελληνες, έχουμε τη συνηθεια να ταυτίζουμε την μακρινή καταγωγή ή και το χρώμα του δέρματος με την εθνικότητα... Πολύ απλά, η παραπάνω γλωσσική οικογένεια, οι ομιλητές της αφρικάανς και σημερινοί κάτοικοι της χώρας δεν ξέρουν από που κατάγονται, ειναι απλά νοτιοαφρικανοί, έχουν γεννηθει και μεγαλώσει εκει εδώ και πολλές γενιές, ανήκουν σε εκείνη τη γη και εκεινη η γη τους ανήκει... Τόσο απλά; Η γη τους ανήκει;

Και τι να πουν οι άλλες 9 επίσημες γλωσσικές ομάδες της νότιας Αφρικής μόνο, που ζούσαν εκει, ή κάπου εκεί, πριν την έλευση των λευκών με τους σκλάβους τους;

Η νέα λοιπόν Νότια Αφρική έχει ως δόγμα και έμβλημα το ότι η γη ανήκει σε όλους αυτούς, σε αυτούς που μιλούν τις 11 επίσημες γλώσσες της χώρας αυτής.

Και πού είχαμε μείνει; Στον κρούγκερ και τους Μπόερς...

Γιατί τους κυνηγούσαν οι Αγγλοι (λευκοί και αυτοί), και ο πρόεδρος, ο ηγέτης τους Κρούγκερ αναγκάστηκε να παέι στην Ευρώπη με καράβι από τη Μοζαμβίκη

και να πεθάνει εκει το 1904;;

Ηταν ο περίφημος πόλεμος των Μπόερς, συγκεκριμένα ο πόλεμος μεταξύ Άγγλων και Μπόερς από το 1899 έως το 1902. Είχε γίνει και άλλος νωρίτερα, το 1881, αλλά δεν άλλαξε πολλά στις μεταξύ τους ισορροπίες.

Οι Μπόερς ζούσαν στο εσωτερικό της χώρας από τη δεκαετία του 1830. Το 1834 ξεκίνησε η "μεγάλη πορεία" (die groot trek) από την περιοχή του ακρωτηριου προς τα βορεια. Περίπου 14.000 Μπόερς, με τους υπηρέτες τους, άφησαν το αγαπημένο τους Κέηπ Τάουν και τις γύρω περιοχές μην αντέχοντας την νεοφερμένη βρετανική διοίκηση που τους αφαίρεσε προνομία και περιουσίες. Έφυγαν για να διανύσουν κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα πριν εγκατασταθούν εκεί που σήμερα είναι το Γιοχάνεσμπουργκ και τότε λεγόταν Τρανσβάαλ, η περιοχή πέρα από τον πόταμό Βάαλ. Άλλοι πήγαν κοντά στον ποταμό Οράγγη και δημιούργησαν το "ελεύθερο κρατος του Οράγγη" και άλλοι έφτασαν μέχρι τη σημερινή Ζιμπάμπουε και μέχρι τα σύνορα της τότε πορτογαλικής Μοζαμβίκης.

Πολλόι σύντομα οι Βρετανοί τους "χτύπησαν ξανά την πόρτα"... Το πρόβλημα όμως δημιουργήθηκε όταν το 1873 βρέθηκαν διαμαντια στο Κίμπερλυ και οι Άγγλοι κατάλαβαν ότι η ενδοχώρα που είχαν καταλάβει οι Μπόερς δεν είχε μόνο άγρια ζώα και εχθρικές φυλές. Ακόμα πιο έντονη έγινε η πίεση μετά το 1886 οπότε βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα χρυσού στο Γιοχάνεσμπουργκ (που γι' αυτό ιδρύθηκε άλλωστε!). Τα εδάφη αυτά ανήκαν στους Μπόερς και οι Βρετανοί.... τα διεκδίκησαν.... και τα κατέλαβαν!

Ο πόλεμος των Μπόερς έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη διαμάχη της σύγχρονης ιστορίας κατά την οποία χρησιμοποιήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέθοδος συστηματικής εξόντωσης του πληθυσμού των Μπόερς. Το 1902 ο πόλεμος τέλειωσε, όπως τέλειωσε και η σύντομη ιστορία των δημοκρατιών των Μπόερς και πολύ σύντομα, το 1910, οι δυο "λευκές κοινότητες" μόνιασαν κάτω από τη σκέπη της Νοτιοαφρικανικής ένωσης, της νέας μορφής ενός κράτους με πολλές και άνισες μεταξύ τους εθνότητες...

Γνωριμία με το dimsarris.blogspot

Η ίδια η ετικέτα αυτής της σελίδας παραπέμπει σε μακρινά μέρη, στην μετακίνηση από τον τόπο μας, από το σπίτι μας, για να δούμε άλλα μέρη...

Αυτό είναι το έναυσμα, τα ερεθίσματα, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί που μας δημιουργούνται όταν, φτιάχνουμε τη βαλίτσα μας, προσγειωνόμαστε σε μια καινούρια πόλη, ανοίγουμε τον ταξιδιωτικό οδηγό και ρυθμίζουμε τη φωτογραφική μας μηχανή...

Σκοπός είναι λοιπόν όχι να να δούμε το ταξίδι ως μια απλή μετακίνηση, μεταφορά σε άλλο τόπο και εγκατάσταση σε ένα ξενοδοχείο. Σκοπός είναι να δούμε τον εαυτό μας μέσα από ενα ταξίδι, τη χώρα μας, τον κόσμο μας, το περιβάλλον, την ιστορία... Πολλές φορές λέω στους τουρίστες ότι "ταξιδεύοντας κάπου για 10-15 μέρες, είναι σαν να διαβάζεις πολλά βιβλία μαζί..."

Με τη βοηθεία αυτού του blog θα ταξιδέψουμε, θα κρίνουμε ταξίδια, θα γνωρίσουμε τοπία, πολιτισμούς, μυστήρια, θα δημιουργήσουμε εμείς τα μυστήρια που αρχικά δεν βλέπαμε... θα μιλήσουμε όμως και για την ψυχολογία του ταξιδιώτη, τι πρέπει να αναζητά και να βλέπει...

Μια εισαγωγή σε ένα θέμα τέτοιο, δεν είναι ποτέ αρκετή.

Η ανάρτηση φωτογραφιών θα είναι ένα πρώτο βήμα, ο σχολιασμός τους απαραίτητος. Μια άλλη σημαντική πτυχή θα είναι η προτάσεις για επόμενα ταξίδια και οι συζητήσεις για κοινωνικά, ιστορικά θέματα που προκύπτουν μέσα από τα ταξίδια...