Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Σιμπάμ Υεμένη

Το Σιμπάμ στην ανατολική Υεμένη είναι ένα μοναδικό μνημείο που χρηματοδοτείται και από την Ουνέσκο. Χαρακτηριστικό της πόλης, τα τείχη της και τα πολύ ψηλά κτίρια που στηρίζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ένα από τα κύρια αξιοθέατα της περιοχής Χαντραμαούτ. Κάτι που δεν θα ξεχάσω, είναι ότι όταν φτάσαμε και αρχίσαμε μια υποτυπώδη ξενάγηση, λέγοντας για το ρόλο της Ουνέσκο, μας διέκοψαν κάποιες κατσίκες που περιφέρονταν στην πόλη.... Σκόνη, μερικά ζώα, κοτέτσια, πολλά μικρά παιδιά και η αίσθηση ότι κινείσαι σε άλλη εποχή και άλλο κόσμο... Αυτά άλλωστε είναι και μερικά βασικά στοιχεία του ταξιδιού της Υεμένης, κατι πολύ ξεχωριστό σίγουρα και... προτεινόμενο!
Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

  1. Unknown10 Μαρτίου 2009 στις 10:27 π.μ.

    Το ταξίδι στην Υεμένη αν κι έχουν περάσει χρόνια δεν χάνει την ευκαιρία να έρχεται και να ξαναέρχεται στο μυαλό μου δημιουργώντας την ευχάριστη ανάγκη να ξαναεπισκεφθώ αυτή τη χώρα.
    Εκτός από την ποικιλομορφία που προσφέρει με τα ηφαίστεια, τις θάλασσες και τους ωκεανούς, την έρημο, τα φαράγγια, τα υπέροχα κτίρια από λάσπη και άχυρο που καταφέρνουν να ανθίστανται στις κλιματολογικές αντιξοότητες, που έχουν φτάσει και εκεί, είναι οι άνθρωποί της που κατέκλυσαν την ψυχή μου. Το χαμόγελό τους και κυρίως το βλέμμα τους.
    Οι γυναίκες αρχικά με τρόμαξαν όπως έμοιαζαν με μαυροντυμένες μάγισσες που ο αέρας ανέμιζε τα ρούχα τους και νόμιζες ότι θα πετάξουν μακριά.
    Όμως στην πιο κοντινή επαφή τα μάτια τους, αν και ίσα που φαίνονταν μέσα από την διακριτική σχισμή της μπούργκας μου έκλεψαν την ψυχή. Το μόνο που μου επέτρεψαν να νιώσω για αυτές ήταν άπειρη αγάπη και συμμαχία.
    Οι άντρες όπως παντού σε όλο τον κόσμο, υποθέτω, ήταν στην κοσμάρα τους. Βλέπεις και με τη βοήθεια του κατ, της θρησκείας και της κοινωνικής δομής ήταν όλα τακτοποιημένα γι’ αυτούς.
    Και τέλος τα παιδιά… Μόνο αν τα δει κάποιος, μόνο αν ακούσει τις τραγουδιστές φωνές τους μπορεί να καταλάβει τι θα’ θελα να πω μιας και οι λέξεις είναι πραγματικά φτωχές. Τα πιο υπέροχα μάτια. Το βλέμμα τους σε έπαιρνε μαζί και πήγαινες πολύ πολύ μακριά. Η ευγένεια των κινήσεών τους. Τα υπέροχα σωματάκια τους που ήταν πασπαλισμένα με το λεπτό σαν πούδρα χώμα αυτής της απίστευτα γοητευτικής χώρας που αν και βρίσκεται στην Αραβική χερσόνησο μου έδωσε περισσότερο την ατμόσφαιρα της Αφρικής.


    Και το βασικότερο το άφησα για το τέλος. Κατά την επίσκεψή μου εκεί κατάλαβα πόσο αστόπαιδο είμαι και παλιοβολεμένη στις «παροχές» της δυτικής καλοπέρασης… και αυτό με έκανε να κλαίω για τα χάλια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)