Iguaçu

Σήμερα είναι ένας δημοφιλής και προσιτός προορισμός, γνωστός στους περισσότερους που αναζητούν τα βασικά σημεία ενδιαφέροντος στη Νότια Αμερική. Οι εντυπωσιακές υδατοπτώσεις του Ιγκουασού μοιράζονται ανάμεσα σε Βραζιλία και Αργεντινή και το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι πάνω από 200 στον αριθμό! Αν αναρωτιέστε "ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι καταρράκτες στον κόσμο", η ερωτήση μάλλον είναι "άστοχη", μιας και το κάθε τοπίο είναι διαφορετικό, αλλά και ο κάθε οικοδεσπότης έχει φροντίσει να αναδεικνύει μια "πρωτιά" για τον δικό του καταρράκτη..! Έτσι, στο Ιγκουασού θα βρείτε τους περισσότερους καταρράκτες, στη Βικτόρια (Ζάμπια, Ζιμπάμπουε) τον μεγαλύτερο όγκο νερού, στο Νιαγάρα (ΗΠΑ, Καναδάς) τη μεγαλύτερη "μονοκόμματη" υδατόπτωση (sic) και στον Angel (Βενεζουέλα) το μεγαλύτερο ύψος, περίπου 970 μέτρα.


Η περιήγηση στους καταρράκτες Ιγκουασού γίνεται σε ένα χώρο καλά οργανωμένο, με μονοπάτια, καταστήματα και υποδομή που συνάδει με τη φύση του ομώνυμου εθνικού πάρκου. Από τη Βραζιλία, μπορεί κανείς να δει τους περισσότερους καταρράκτες, καθώς τα νερά "έρχονται" από τη μεριά της Αργεντινής. Από την Αργεντινή είναι καλύτερη η προσέγγιση στο σημείο με το περισσότερο νερό, το "λαρύγγι του διαβόλου" (Garganta del Diablo), όπου γίνεται αντιληπτή η δύναμη του ποταμού. Μάλιστα στην Αργεντινή η προσέγγιση του σημείου αυτού γίνεται και μέ τρένο, κάτι που αποτελεί μια όμορφη επιλογή και εμπειρία.


*** Μια ιδιαίτερη εμπειρία είναι η άνοδος του ρεύματος του ποταμού με ταχύπλοο. Οργανώνεται και στις δύο πλευρές, διαρκεί περίπου 35 λεπτά, γίνεται με πλοιάρια χωρητικότητας 25 ατόμων και θα σας φέρει κάτω από τους πιο μικρούς καταρράκτες, κάτι που αρκεί για να γίνετε "εντελώς μούσκεμα"! Η κάθοδος γίνεται με ειδικά ηλεκτρικά οχήματα μέσα από το τροπικό δάσος. (Αναζητείστε πληροφορίες στην εταιρία Macuco safari από τη μεριά της Βραζιλίας)

Ας σημειωθεί ότι ο ποταμός Ιγκουασού είναι παραπόταμος του -ακόμα μεγαλύτερου - Παρανά και αυτός ο τεράστιος υδάτινος δρόμος καταλήγει στο Ρίο ντε λα Πλάτα, σε έναν ποταμόκολπο (τις εκβολές) με πλάτος περίπου 200 χλμ όταν φτάνει στον ατλαντικό ωκεανό, ανάμεσα σε Αργεντινή και Ουρουγουάη.

Masai Mara National Reserve

Πρόκειται για το πιο γνωστό από τα καταφύγια θηραμάτων στην Κένυα, προσβάσιμο και πολυσύχναστο, κοντά στα σύνορα με την Τανζανία και προέκταση του γνωστού πάρκου Σερενγκέτι της γειτονικής χώρας. Με μια έκταση περίπου 1500 τ.χλμ είναι αρκετά μικρότερο από τα μεγάλα αφρικανικά πάρκα, αλλά παρουσιάζει μια μεγάλη πυκνότητα σε πληθυσμό αγρίων ζώων, γεγονός που έχει συμβάλλει στην μεγάλη επισκεψιμότητά του. Η διαφορά ανάμεσα σε "καταφύγιο" και "εθνικό πάρκο" έγκειται στο ότι στην πρώτη περίπτωση δεν έχει τον πρώτο λόγο η κεντρική κυβερνητική υπηρεσία, αλλά η τοπική διοίκηση, ενδεχομένως σε συνεργασία με κοινότητες αυτοχθόνων της περιοχής. Στην περίπτωση του Μασάι, οι ντόπιοι πληθυσμοί (οι κυρίως κτηνοτρόφοι Μασάι) έχουν διατηρήσει το δικαίωμα της βοσκής στον ίδιο χώρο όπου περιφέρονται και τα άγρια ζώα. Σε ένα εθνικό πάρκο -αντίθετα - οι περιορισμοί επιβάλλονται απευθείας από την εθνική υπηρεσία άγριας ζωής, ο έλεγχος (συνήθως πιο αυστηρός) της περιοχής γίνεται απευθείας απο την κεντρική διοίκηση, χωρίς εξαιρέσεις που αφορούν τις ντόπιες κοινότητες και τα δικαιώματά τους.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι όλοι αυτοί οι προστατευμένοι χώροι στην Αφρική και στην Κένυα διατηρούν την ελεύθερη διακίνηση, περιπλάνηση και αναπαραγωγή των ζώων. Είναι χώροι όπου προστατεύεται η ελευθερία των ζώων και ελέγχεται σε γενικές γραμμές ο πληθυσμός και η υγεία τους, χωρίς όμως άλλες ουσιαστικές ανθρώπινες παρεμβάσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα πάρκα- καταφύγια δεν είναι περιφραγμένα και εκεί τα ζώα δεν... ταϊζονται! (όπως πολλοί τουρίστες πιστεύουν). Ο βασικός ρόλος των φυλάκων ειναι να περιπολούν για να καταπολεμηθεί η λαθροθηρία και να τηρούνται οι βασικοί κανόνες προσέγγισης του χώρου από τουρίστες.

Το καταφύγιο Μασάι απέχει περίπου 6-7 ώρες από την πρωτεύουσα Ναϊρόμπι μέσω μιας ενδιαφέρουσας οδικής διαδρομής. Ο δρόμος περνά από την "κοιλάδα του μεγάλου ρήγματος" (Rift Valley), μια ζώνη με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα και μέσω αυτής μπαίνει στη χώρα των Μασάι. Δεν θα δείτε "σύνορα" ή κάποια πινακίδα να σας προετοιμάζει για ένα "φολκλορικό συναπάντημα", αλλά σιγά σιγά πυκνώνουν στο πλάι του δρόμου οι αχυρένιες καλύβες, οι βοσκοί με του κόκκινους μανδύες, τα πολλά παιδιά που κοιτούν με απορία τους ανυπόμονους λευκούς τουρίστες... Οι τελευταίες 2-2,5 ώρες γίνονται σε χωματόδρομο, εκεί που το τοπίο γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον.
***Η ίδια διαδρομή μπορεί να καλυφθεί και αεροπορικώς με μια πολύ σύντομη πτήση από το Ναϊρόμπι προς το αεροδρόμιο (μάλλον αεροδιάδρομο) του Μασάι Μάρα.

Χαρακτηριστικό του τοπίου της περιοχής είναι τα μεγάλα βοσκοτόπια που διακόπτονται από συστάδες θάμνων ή δέντρων. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που μπορούν τα ζώα να "εντοπιστούν" εύκολα από τους ντόπιους οδηγούς και από τους αλλοδαπούς ερασιτέχνες φωτογράφους. Ο "στόχος" ενός τουρίστα είναι να δει -μέσα σε μια μέρα - τα "5 μεγάλα" θηράματα (big five): Ελέφαντα, λεοπάρδαλη, λιοντάρι, ρινόκερο και βούβαλο. Κατά τα άλλα, τα ζώα που αριθμητικά κυριαρχούν είναι τα φυτοφάγα (ιμπάλα, γαζέλα τόμσον, τόπι, χάρτεμπιστ, γκνου, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, φακόχοιροι κτλ). Τα κοπάδια ελεφάντων είναι πιο σπάνια, ενώ οι ιπποπόταμοι απαντώνται, πού αλλού, στα λασπωμένα νερά του ποταμού Μάρα.

Τα σαρκοφάγα (λιοντάρια, τσιτάχ, λεοπαρδάλεις, ύαινες, τσακάλια) είναι σίγουρα πιο σπάνια και πιο "ντροπαλά". Και επειδή οι περισσότεροι τουρίστες αναρωτιούνται γιατί τα λιοντάρια πχ δεν επιτίθενται στα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους που τα φωτογραφίζουν επίμονα και τα ενοχλούν με το θόρυβο, η απάντηση είναι απλή:
όταν το λιοντάρι επιτεθεί, ούτε θα το δεις ούτε θα το ακούσεις, θα σου έχει στήσει ενέδρα... Τα λιοντάρια που βλέπουμε μέσα στους θάμνους και τα ψηλά χορτάρια, έχουν ήδη επιτεθεί σε κάτι, ή έχουν ήδη φάει και χωνεύουν, ή τρώνε εκείνη τη στιγμή...

Ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια είναι η κοσμοσυρροή. Το "σαφάρι" (η περιήγηση προς αναζήτηση ζώων) γίνεται μαζικά, στα ίδια περίπου σημεία και πολλές φορές διαταράσσει την ομορφιά και κυρίως την ησυχία του φυσικού τοπίου. Επιπλέον, οι οδηγοί (πολλοί από αυτούς) αγνοούν βασικούς κανόνες για την εν λόγω δραστηριότητα (απόσταση από τα ζώα, σβήσιμο της μηχανής, προσέγγιση, "κλείσιμο" του χώρου κτλ), κάτι που προκαλεί μια αλγεινή εντύπωση σε ένα περιβάλλον τέτοιας οικολογικής αξίας. Το ζητούμενο είναι τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια, όταν ο τουρισμός αυξηθεί ακόμα περισσότερο...